Θα ήταν Μάρτης του 1996, μια παρέα που στην πορεία, ούτε μεγαλούργησε, αλλά ουτε και περασε εντελώς απαρατήρητη, επινε μπυρες (αδυνατο να θυμηθω μαρκα, στην τυχη ριχνω το Heineken) σε συνδυασμο με ουισκι, ξερουν οι εμπειρογνωμονες εκει εξω τι εννοω, και συζητουσε, χαζευοντας ταυτοχρονα απο την κοινη αυλη, το διπλανο ενοικιαζομενο δωματιο.
Δυο κοπελες, οχι πανω απο εικοσι δυο-τρια, εθνικοτητος βορειας - πιθανοτατα ελβετιδες, γιατι τα γαλλικα τους ητανε λιγο δυσκολα, ειχανε νοικιασει διπλα και οι καθημερινες τους ασχολιες, μπανιο - φαγητο - υπνος - χαρτια & τσιγαρα - κουτσομπολιο, ετρεφαν με υλικο την αγοροπαρεα. Αναμεσα σε αυτους και ο γραφων την παραπανω και παρακατω αναρτηση.
Δεν θελω γελια...
Πριν λοιπον προλαβει να μπει η δευτερη μερα, οι πρωτες ιδεες για να γινει το κονε ειχαν ηδη πεσει. Μετα απο μια σειρα προτασεων, που ξεκινουσε απο αστειες προς ημισοβαρες και κατεληγε σε βλακωδεις, δυο απο τους ικανοτερους στην κουβεντα, μπιρι-μπιρι, αλλά και ιδιαιτερα εμφανισημους (διττη εννοια, αυτος που εχει την φατσα-μουρη για να καμακωσει, αλλά και ο γρηγορος-σβελτος στην κυριλε αποχωρηση, δεν ειναι μονο πως την δινεις, ειναι και πως την τρως την χυλοπιτα, που μετραει.) πηραν το χρισμα της παρεας και κινησαν να φερουν εις περας την αποστολη. 
Πηραν τα κοριτσια απο πισω (στο δρομο για την Πολη - το ολο σκηνικο παιζοταν στην Σαντορινη) , εμειναν πεισματικα στο κατωπι τους στα στενα σοκακια μεχρις που τις μπανισαν να μπαινουν σε ενα μαγαζακι. (οχι club, μπαρακι.) Απο πισω τους και αυτοι.
Στο βαθος του στενου και ασφυκτικα γεματου χωρου το μονο ευκολο ηταν να χασεις καποιον που παρακολουθεις. Λιγο αργοτερα οι δυο κομμαντος απογοητευμενοι αποφασισαν να επιστρεψουν ακαρποι στη βαση.
Τα κοριτσια εμφανιστηκαν και αυτα τρεις ωρες αργοτερα.
Να μην τα αργω, επι δυο-τρεις μερες γινοταν το ιδιο πραγμα. Εξοδος βραδυνη, παρακολουθηση απο εναλλασομενα πλεον διδυμα, χωρις καθολου πήδημα στο τελος της.
Καπου καποιος με ειδε που ειχα ψιλοβαρεθει απο την ολη φαση, και ρωτησε να πω την γνωμη μου για το ολοενα και μεγαλυτερο μυστηριο.
Και την ειπα.
Δεν υπηρχε μυστηριο, δεν υπηρχε κατι περιεργο στην ολη υποθεση περαν απο την συμπεριφορα μας. Και οταν με ρωτησαν τι ακριβως εννοουσα τους απαντησα, χωρις να το πολυσκεφτω, ειναι η αληθεια.
"Θα πρεπει να αλλαξουμε μοττο. Αντι για το κλασσικο, μπηκε καλοκαιρι, τα γουνάκια ψαχνουν ταίρι, να λεμε κατι αλλο."
"Τι εννοεις; τι να λεμε δηλαδη;"
δεν ειχα ιδεα...
Ηξερα ομως τι ακριβως συνεβαινε και τους το ειπα.
"Λεσβιακος Αυγουστος."
Εκεινα τα χρονια οι λεσβιες ηταν κατι το περιεργο. Το εβλεπες αραια και που δηλαδη, αλλά δεν σου εμενε ρε παιδι μου, περναγε ξωφαλτσα, κρυβοταν. Το εχανες.
Απο εκεινο το καλοκαιρι και μετα καθε που ο καιρος εφτιαχνε και για οσα χρονια η παρεα μαζευοταν, αυτη η εκφραση επεστρεφε. Οπως επεστρεφαν, πληθαινοντας και τα καλα κοριτσια. Ολοενα και πιο πολλες φορες, μεχρι που στο τελος καθιερωθηκε και μαζι της πεθανε και το καμακι οπως το ξεραμε δηλαδη. Ντου σε κοριτσοπαρεες και ολο και κατι θα καθοτανε. Παει αυτο. Εγινε επικινδυνο, γιατι αντε να την πεσεις και να μην σου κατσει. 'Νταξει λες, θα φαει καποιος αλλος.
Την εχει ομως πεσει κανενας σας σε λεσβια;
Λαχταρισες.
Σου εφυγε η μαγκια και η ζωη, μαζι με τη ζώνη.
Τοιχος.
Ντουβαρι αδιαπεραστο, και η μαλακια ειναι οτι οι περισσοτεροι, εχουνε την εντυπωση πως αν το παλεψουν, δεν μπορει, θα το τουμπαρουν το γουνακι. (Βαλτε ενα μ να τελειωνουμε ετσι; Βαριεμαι να αυτολογοκρινομαι.)
Μεγα λαθος.
και ο πιο ευκολος τροπος να γινεις ρομπα ιντερνασιοναλ.
Εχουνε λοιπον γινει περισσοτερες. Πηρε μεντα το γονιδιο μας-τους και δεν λεει να ερθει στα ισια.
Οχι.
Ναι.
Την επομενη φορα θα σας πω την γνωμη μου και πεντε πραγματα που εχω ακουσει-δει-ζησει σε τρεις - τεσσερις χωρες.
Σε διαφορετικες ωρες.
ωρβουάρ
Α.
